Język reklamy

obowiązkowe

Zajęcia obejmują perspektywę multimodalną w analizie reklam z różnych przestrzeni medialnych. Studenci poznają sposób budowy wielokodowych przekazów symbolicznych i tego, w jaki sposób powstaje spójny znaczeniowo przekaz złożony z komponentów werbalnych, wizualnych, dźwiękowych, kontekstowych i in.

w sali

Te zajęcia są wprowadzeniem do następujących po nich zajęć z poetyki i krytyki reklamy.

Refleksję kompozycyjną i tematologiczną o reklamie poprzedza komponent historyczny w postaci reklamy jako przedmiotu badań. Konieczne też jest usytuowanie praktyki reklamy w kulturze popularnej oraz odniesienie jej do kierunków i nurtów badań humanistycznych i społecznych. Szczególne wyzwanie stanowi tzw. dyskurs multimodalny, odrzucający lub ograniczający rolę języka jako podstawowego medium komunikacji.

Reklama jako przedmiot badań, wychodząc od publikacji J. Kalla, B. Kwarciaka o charakterze czysto technicznym, poprzez zastosowanie retoryki do opisu reklamy przez P.H. Lewińskiego czy synkretyczne próby stworzenia „integralnej teorii reklamy” przez A. Pitrusa, znalazła stałe miejsce w semiotycznej teorii mediów (E. Szczęsna).

Analizy kulturologiczne, z zakresu estetyki, psychologicznych mechanizmów działania reklamy, komunikacji społecznej, doświadczenia audiowizualnego, historii awangardy artystycznej czy wreszcie dobrze ugruntowanej perspektywy pragmatyki reklamy (J. Grębowiec) to tylko wybrane zagadnienia z tego zakresu.

W dalszym ciągu zajęć staramy się opisać miejsce i rolę tworzywa językowego w komunikacji reklamowej we współdziałaniu z jej niewerbalnymi składnikami i w środowisku nowych mediów.

Szczegółowe zagadnienia i tematy poruszane podczas zajęć mogą być modyfikowane w zależności od prowadzącego oraz zainteresowań i preferencji grupy.

K. Albin, Reklama. Przekaz - odbiór - interpretacja, Warszawa - Wrocław 2002.

A. Awdiejew, Podstawowe komponenty procesu reklamowego [w:] Styl –dyskurs – media, pod red. B. Bogołębskiej i M. Worsowicz, Łódź 2010.

R. Barthes, Retoryka obrazu [w:] Ut pictura poesis, red. M. Skwara, S. Wysłouch, Gdańsk 2006.

J. Berger, Obrazy reklamowe [w:] Nowe media w komunikacji społecznej w XX wieku. Antologia, red. M. Hopfinger, Warszawa 2002.

J. Bralczyk, Język na sprzedaż, Warszawa 2006.

D. Doliński, B. Błoch, Ukryte sensy zachowania. Rozmowy o wywieraniu wpływu i reklamie, Kraków 2006.

D. Doliński, Psychologiczne mechanizmy reklamy, Gdańsk 2003.

G. Dziamski, Tradycja awangardy w kulturze monitora [w:] Wiek ekranów. Przestrzenie kultury widzenia, red. A. Gwóźdź, P. Zawojski, Kraków 2002.

U. Eco, Superman w literaturze masowej. Powieść popularna: między retoryką a ideologią, Warszawa 1996.

M. Hopfinger, Doświadczenia audiowizualne. O mediach w kulturze współczesnej, Warszawa 2003.

P.H. Lewiński, Retoryka reklamy, Wrocław 1999.

A. Pitrus, Znaki na sprzedaż. W stronę integralnej teorii reklamy, Warszawa 2000.

A. Pomieciński, Odczytać reklamę - zrozumieć kulturę [w:] Ekran - mit - rzeczywistość, red. W.J. Burszta, Warszawa 2003.

M. Gołębiewska, O samozwrotności tekstu reklamowego [w:] tejże, Demontaż atrakcji. O estetyce audiowizualności, Gdańsk 2003.

M. Gołębiewska, Znaczenia i wartości w reklamie. Analiza kulturologiczna [w:] tejże, Demontaż atrakcji. O estetyce audiowizualności, Gdańsk 2003.

G. Habrajska, Stylistyczne gatunki reklamy [w:] Styl –dyskurs – media, pod red. B. Bogołębskiej i M. Worsowicz, Łódź 2010.

M. Hopfinger, Doświadczenia audiowizualne. O mediach w kulturze współczesnej, Warszawa 2003.

A. Janiak-Jasińska, Aby wpadło w oko... O reklamie w Królestwie Polskim w początkach XX wieku na podstawie ogłoszeń prasowych, Warszawa 1998.J. Kall, Reklama, Warszawa 2000.

J. Kall, Reklama, Warszawa 2000.

M. Kawka, Czy dyskurs multimodalny –nową kategorią badawczą? „Zeszyty Prasoznawcze” 2016, T. 59, nr 2 (226), s. 294–303.

M. Kochan, Slogany w reklamie i polityce, Warszawa 2003.

B. Kwarciak, Co trzeba wiedzieć o reklamie, Kraków 1999.

P.H. Lewiński, Retoryka reklamy, Wrocław 1999.

J.Z. Lichański, Reklama i retoryka [w:] Polszczyzna a/i Polacy u schyłku XX wieku, Warszawa 1994.

M. Lisowska-Magdziarz, Bunt na sprzedaż. Przemysł muzyczny - reklama - semiotyka, Kraków 2000.

A. Ogonowska, Polityka (re)prezentacji. Studia i szkice o kulturze medialnej, Kraków 2013.

A. Pitrus, Znaki na sprzedaż. W stronę integralnej teorii reklamy, Warszawa 2000.

M. Spychalska, M. Hołota, Słownik sloganów reklamowych, Warszawa 2009.

E. Szczęsna, Poetyka mediów: polisemiotyczność, digitalizacja, reklama, Warszawa 2007.

R. Zimny, Kreowanie obrazów świata w tekstach reklamowych, Warszawa 2008.

A. Waligórska, Sugestia i perswazja. Psychologia narracji wizualnej w sztuce i reklamie, Warszawa 2011.

Po ukończeniu ćwiczeń student w obszarze

1) wiedzy:

a) zna podstawowe nurty refleksji o reklamie;

b) zna kulturowy i społeczny kontekst komunikacji reklamowej;

2) umiejętności:

a) potrafi analizować i poddać ocenie różne przykłady komunikacji reklamowej na tle innych praktyk kultury;

b) potrafi rozpoznać i klasyfikować używane w reklamie środki perswazji;

3) postaw:

a) rozpoznaje wartość przekazów reklamowych stosownie do ich miejsca w kulturze popularnej;

b) rozpowszechnia najlepsze wzory praktyk reklamowych.

Ocena aktywności na zajęciach (ocena bieżącego przygotowania do zajęć, ocena ciągła umiejętności uczestników zajęć, ocena merytorycznego wkładu do dyskusji, tzw. analiza przypadku, rozwiązywanie zadań problemowych, ocena pracy w grupie, ocena umiejętności argumentacji);

Praca semestralna w postaci krótkiej analizy wybranego zjawiska reklamowego z perspektywy wiedzy o reklamie.

Dopuszczalne nieobecności: 2.

Nadprogramowe usprawiedliwione nieobecności należy zaliczyć w sposób wskazany przez osobę prowadzącą zajęcia.

Podstawa: Regulamin studiów na Uniwersytecie Warszawskim:

a. pkt. 17 par. 2,

b. pkt. 5 par. 17,

c. par. 33.

Zasady korzystania z narzędzi SI

1. Jeśli osoba studiująca chce (na potrzeby pracy zaliczeniowej lub prac cząstkowych) skorzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, musi:

a. uzyskać na to zgodę osoby prowadzącej zajęcia,

b. uzgodnić z osobą prowadzącą zajęcia cele i zakres wykorzystania narzędzi sztucznej inteligencji.

2. Osoba studiująca nie może korzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, aby redagować prace w języku polskim, chyba że osoba prowadząca zajęcia się na to zgodzi.

3. Jeśli osoba studiująca wykorzysta narzędzia sztucznej inteligencji:

a. bez zgody osoby prowadzącej zajęcia lub

b. w sposób z nią nieuzgodniony,

osoba prowadząca zajęcia stosuje procedury analogiczne do tych stosowanych w procedurze antyplagiatowej. Procedury te opisała Uniwersytecka Rada ds. Kształcenia w uchwale nr 14.

Podstawa:

1. Uchwała nr 170 Rady Dydaktycznej dla kierunków studiów: filologia bałtycka, filologia klasyczna i studia śródziemnomorskie, filologia polska, filologia polskiego języka migowego, kulturoznawstwo – wiedza o kulturze, logopedia ogólna i kliniczna, slawistyka, sztuka pisania, sztuki społeczne z dnia 27 lutego 2024 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia na Wydziale Polonistyki

2. Uchwała nr 98 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 8 grudnia 2023 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia

3. Uchwała nr 14 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 13 lipca 2020 r. w sprawie wytycznych dotyczących standardów i procedur postępowania w przypadku przygotowywania prac zaliczeniowych i dyplomowych z naruszeniem prawa na Uniwersytecie Warszawskim.

Nie zostały przewidziane.