Niedokształcenie mowy u osób z autyzmem

obowiązkowe

w sali

1. Błeszyński J., 2011, Autyzm a niepełnosprawność intelektualna i opóźnienie w rozwoju. Skala Oceny Zachowań Autystycznych, Gdańsk.

2. Bobkiewicz – Lewartowska, L., 2005, Autyzm dziecięcy. Zagadnienia diagnozy i terapii, Kraków.

3. Cieszyńska J., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku autyzmu wczesnodziecięcego, „Logopedia”, t. 37: Standardy postępowania logopedycznego, Polskie Towarzystwo Logopedyczne, Lublin, s. 99-105.

4. Cieszyńska, Jagoda, 2011, Wczesna diagnoza i terapia zaburzeń autystycznych, Kraków.

5. Komender J., Jagielska G., Bryńska A., Autyzm i Zespół Aspergera, Warszawa 2009.

6. Kwasiborska-Dudek, J. Emiluta-Rozya D., 2020, Diagnoza i terapia logopedyczna małego dziecka z zaburzeniem ze spektrum autyzmu, Harmonia Universalis, Gdańsk.

7. Lipski, W., 2015, Standard postępowania logopedycznego w przypadku autyzmu, [w:] Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego. Podręcznik akademicki, Lublin.

8. Pisula, E., 2000, Autyzm u dzieci. Diagnoza, klasyfikacja, etiologia, Warszawa.

9. Pisula, E., 2012, Autyzm, przyczyny, symptomy, terapia, Gdańsk.

10. Pisula, E. 2010, Małe dziecko z autyzmem, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Sopot.

11. Pisula, E. 2012, Autyzm. Od badań mózgu do praktyki psychologicznej, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Sopot.

12. Pietras T., Witusik A., Gałecki P., 2010, Autyzm – epidemiologia, diagnoza i terapia, Wydawnictwo Continuo, Wrocław.

13. Piszczek, M., 2013, Autyści. Jak odbierają i rozumieją świat. Kilka uwag o wychowaniu i terapii, Kompendium, Warszawa.

14. Markiewicz, K., 2004, Możliwości komunikacyjne dzieci autystycznych, Lublin.

15. Sadowska E., 2011, Zaburzenia komunikacji w autyzmie – podstawowe trudności diagnozy i terapii logopedycznej, [w:] Poradnik Językowy, 9(688).

16. Sadowska E., 2020, Zachowania komunikacyjne dzieci z autyzmem. Wpływ deficytów kompetencji komunikacyjnej na sposób porozumiewania się dzieci z autyzmem, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa.

17. Sadowska E., Osoba z ASD, osoba ze spektrum, autystyk, osoba autystyczna czy osoba z autyzmem? Współczesne tendencje w nazewnictwie osób z ASD, ,,Poradnik Językowy", nr 6, s. 52-64.

18. Winczura, B., 2008, Dziecko z autyzmem. Terapia deficytów poznawczych a teoria umysłu, Kraków.

Literatura uzupełniająca:

Wskazana przez prowadzącego na zajęciach.

WIEDZA:

Student/ka rozpoznaje, definiuje i opisuje normy i standardy językowokomunikacyjne.

Student/ka rozpoznaje i opisuje kulturowe, etyczne i pragmatyczne aspekty komunikacji interpersonalnej.

Student/ka wymienia kryteria klasyfikacji zaburzeń i opóźnień rozwoju systemu językowego i mowy. Klasyfikuje zaburzenia mowy.

Student/ka zna terminologię logopedyczną oraz lingwistyczną, psychologiczną i medyczną stosowaną w logopedii.

Student/ka rozpoznaje i opisuje zaburzenia mowy w : afazję, dyzartrię, niedokształcenie mowy w związku ze zróżnicowanymi przyczynami: niedosłuchem, mózgowym uszkodzeniem i/lub dysfunkcją ,upośledzeniem umysłowym, autyzmem.

Student/ka identyfikuje i opisuje objawy językowe i pozajęzykowe charakterystyczne dla zaburzonego rozwoju mowy i nabytych zaburzeń mowy.

UMIEJĘTNOŚCI:

Student/ka samodzielnie planuje i przeprowadza diagnozę pacjenta z zaburzeniami mowy rozwojowymi i nabytymi.

Student/ka opracowuje i realizuje działania usprawniające, uwzględniające możliwości i potrzeby pacjenta; ocenia skuteczność stosowanych metod i weryfikuje je w zależności od efektów.

Student/ka wykorzystuje w podejmowanych zadaniach terapeutyczno – logopedycznych wiedzę w zakresie norm i standardów zachowań językowokomunikacyjnych, komunikacji językowej, wspomagającej i alternatywnej (AAC).

Student/ka interpretuje objawy zachowań pacjenta oraz wyniki medycznych badań laboratoryjnych i aparaturowych stosowanych w diagnostyce medycznej.

Student/ka potrafi pracować w zespole, współpracuje z lekarzem, psychologiem i pedagogiem w zakresie stawiania diagnozy oraz planowania i weryfikowania terapii logopedycznej.

W sposób zgodny z przyjętymi standardami komunikacyjnymi stosowanymi w opiece logopedycznej i medycznej student/ka przekazuje pacjentowi i/lub jego opiekunom informacje o stanie jego mowy, określa zasady i warunki współpracy, przedstawia program postępowania logopedycznego.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE:

Student/ka ,a świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ich uzupełniania i doskonalenia i dąży do tego, dokonuje samooceny własnych umiejętności i kompetencji.

Student/ka ma świadomość odpowiedzialności za podejmowane działania diagnostyczno-terapeutyczne.

Student/ka rozpoznaje zależności między skutecznością a wyborem właściwej metody terapii.

Student/ka nawiązuje empatyczny kontakt z pacjentem, unikając jatropatogenii, przejawia pozytywną postawę w stosunku do osób przewlekle chorych; dostrzega, poprawnie analizuje i pomaga w skutecznym rozwiązywaniu trudności emocjonalno-społecznych pacjentów z zaburzonym rozwojem mowy lub z nabytymi zaburzeniami mowy; ma umiejętność rozumienia sytuacji emocjonalno-społecznej pacjenta i jego rodziny.

Student/ka wykorzystuje wiedzę o zaburzeniach systemu językowego i mowy oraz wiedzę o etiologii zaburzeń i dysfunkcji mowy do planowania terapii logopedycznej, sprawowania opieki logopedycznej, i prowadzenia terapii logopedycznej.

Aktywność na zajęciach, zaliczenie egzaminu testowego, obecność na zajęciach.

Student/ka ma prawo do jednej nieusprawiedliwionej nieobecności na zajęciach. Jeśli student/ka ma więcej nieusprawiedliwionych nieobecności, nie otrzymuje zaliczenia z zajęć. Jeśli student/ka chce usprawiedliwić nieobecności, musi w ciągu tygodnia udokumentować ich obiektywne przyczyny (np. zwolnieniem lekarskim). Student ma obowiązek odrobić nadprogramowe usprawiedliwione nieobecności w sposób wskazany przez osobę prowadzącą zajęcia.

Podstawa: Regulamin studiów na Uniwersytecie Warszawskim:

a. pkt. 17 par. 2,

b. pkt. 5 par. 17,

c. par. 33.

Wykorzystanie sztucznej inteligencji

1. Jeśli student/ka chce (na potrzeby pracy zaliczeniowej lub prac cząstkowych) skorzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, musi:

a. uzyskać na to zgodę osoby prowadzącej zajęcia,

b. uzgodnić z osobą prowadzącą zajęcia cele i zakres wykorzystania narzędzi

sztucznej inteligencji.

2. Student/ka nie może korzystać z narzędzi sztucznej inteligencji, aby redagować prace w języku polskim, chyba że osoba prowadząca zajęcia się na to zgodzi.

3. Jeśli student wykorzysta narzędzia sztucznej inteligencji:

a. bez zgody osoby prowadzącej zajęcia lub

b. w sposób z nią nieuzgodniony,

osoba prowadząca zajęcia stosuje procedury analogiczne do tych stosowanych w

procedurze antyplagiatowej. Procedury te opisała Uniwersytecka Rada ds. Kształcenia w uchwale nr 14.

Podstawa:

1. Uchwała nr 170 Rady Dydaktycznej dla kierunków studiów: filologia bałtycka, filologia klasyczna i studia śródziemnomorskie, filologia polska, filologia polskiego języka migowego, kulturoznawstwo – wiedza o kulturze, logopedia ogólna i kliniczna, slawistyka, sztuka pisania, sztuki społeczne z dnia 27 lutego 2024 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia na Wydziale Polonistyki

2. Uchwała nr 98 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 8 grudnia 2023 r. w sprawie wytycznych dotyczących korzystania z narzędzi sztucznej inteligencji w procesie kształcenia

3. Uchwała nr 14 Uniwersyteckiej Rady ds. Kształcenia z dnia 13 lipca 2020 r. w sprawie wytycznych dotyczących standardów i procedur postępowania w przypadku przygotowywania prac zaliczeniowych i dyplomowych z naruszeniem prawa na Uniwersytecie Warszawskim.