Objazd naukowy (I)

obowiązkowe

w sali i w terenie

Przedmiot złożony z dwóch części: asynchronicznego wykładu na platformie Kampus, stanowiącego wprowadzenie do ćwiczeń terenowych, i ćwiczeń terenowych. Celem zajęć jest zdobycie wiedzy na temat podstawowych stylów w architekturze, od średniowiecza do XX w. i umiejętności ich rozpoznawania w terenie i przybliżonego datowania, opanowanie podstawowej terminologii sztuk pięknych i jej zastosowanie do omawiania obiektów zabytkowych, zrozumienie znaczenia różnego rodzaju zabytków architektonicznych, układów przestrzennych i krajobrazu kulturowego jako źródeł do badań historycznych.

Przedmiot złożony jest z dwóch części.

Wykład (30 godz., asynchroniczny, dostępny na platformie Kampus), stanowi wprowadzenie do ćwiczeń terenowych i służy rozszerzeniu i uporządkowaniu podstawowej wiedzy na temat stylów w sztuce, specjalistycznej terminologii sztuk pięknych, form i funkcji obiektów zabytkowych i ich związków z kontekstem społecznym, gospodarczym i kulturowym, układów osadniczych i ich zmienności w czasie.

Ćwiczenia terenowe (45 godz.) służą zdobyciu umiejętności zastosowania wiedzy na temat stylów i specjalistycznej terminologii sztuk pięknych zdobytej na wykładzie asynchronicznym i rozszerzonej przez prowadzących zajęcia w terenie do rozpoznania, wydatowania i opisu zabytków. W analizie obiektów na trasie objazdu kluczowe znaczenie ma wyćwiczenie nawyku odczytywania dostępnych informacji bezpośrednio z oglądanych obiektów, na podstawie posiadanej wiedzy, bez sięgania do literatury poświęconej dziejom danego obiektu (tu ma ona znaczenie drugorzędne), czyli umiejętności interpretacji specyficznego źródła historycznego, jakim jest zabytek. Studenci uczą się także rozumienia kontekstu przestrzennego, w jakim funkcjonuje obiekt zabytkowy, zdobywają podstawowe informacje o układach osadniczych. Uczą się dostrzegać nawarstwienia substancji zabytkowej i ślady przemian, jakim ulegały poszczególne obiekty i układy przestrzenne, oraz rozumienia ich najważniejszych przyczyn środowiskowych, gospodarczych, społecznych, politycznych i kulturowych.

UWAGA!

Podana literatura ma charakter pomocniczy, służy jedynie uporządkowaniu wiedzy i wyjaśnieniu terminów budzących wątpliwości. Jej znajomość nie jest wymagana na zaliczeniu.

A. Miłobędzki, Zarys dziejów architektury w Polsce, dowolne wydanie.

Słownik terminologiczny sztuk pięknych, dowolne wydanie.

T. Broniewski, Historia architektury dla wszystkich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1990.

W. Koch, Style w architekturze, Warszawa 1996.

Student zna cechy podstawowych stylów w sztuce od średniowiecza do XX w. Potrafi je samodzielnie rozpoznać i na tej podstawie w przybliżeniu wydatować obiekt. Zna podstawową terminologię sztuk pięknych i umie się nią posługiwać przy opisywaniu obiektu zabytkowego. Rozumie znaczenie obiektów zabytkowych jako źródeł do badań historycznych i umie wskazać, w jakich obszarach badań historycznych mogą być przydatne informacje odczytywane na podstawie analizy danego obiektu. Wie, że otaczający go krajobraz kulturowy, w tym osadniczy niesie informacje historyczne i potrafi je scharakteryzować na poziomie podstawowym. Rozumie przyczyny zmienności zabytków i zespołów zabytkowych w czasie. Rozumie znaczenie ochrony dziedzictwa kulturowego

Kolokwium ustne polegające na omówieniu wskazanego zabytku, zgodnie ze schematem stosowanym podczas ćwiczeń terenowych, z wykorzystaniem wiedzy zdobytej podczas zajęć w terenie i po wysłuchaniu wykładu. Oceniana jest umiejętność wskazania kluczowych elementów datujących obiekt, rozpoznanie stylu (stylów) budowli i uzasadnienie swojej identyfikacji, opanowanie podstawowej terminologii z zakresu historii sztuki poznanej w trakcie zajęć, rozumienia wartości źródłowej zabytku, związków jego funkcji z formą architektoniczną.