Wzniesiony w l. 1935-1936 budynek, zaprojektowany przez Franciszka Eychhorna (jako autor podawany jest także Aleksander Bojemski) był nowoczesnym obiektem, pozwalającym w komfortowych warunkach prowadzić wykłady dla dużej liczby studentów Wydziału Prawa. Przed 1939 roku budynek nazywano gmachem audytoryjnym lub Audytoria. Miał on pięć przestronnych sal z pochyłą amfiteatralnymi widowniami umożliwiającymi śledzenie pracy wykładowców przy tablicach. Największa, centralnie położona sala nazywana była Auditorium Maximum. Obecna nazwa budynku pochodzi właśnie od niej.
Podczas II wojny światowej oddziały niemieckie zajmujące uniwersytet używały budynku jako stajni oraz do organizowania spotkań z dużą ilością alkoholu. Jak przekazał Tadeusz Manteuffel, w trakcie jednej z libacji doszło do podpalenia największej sali audytoryjnej. Została ona zniszczona, ale reszta budynku ocalała.
Po wojnie gmach przebudowano w l. 1951-1955 według projektu Wojciecha Onitscha, Mariana Sulikowskiego i Andrzeja Uniejewskiego. Jego zewnętrzną szatę stylistyczną zmieniono z modernizmu na formy nawiązujące do klasycyzmu. Starano się w ten sposób dopasować architekturę budynku do wyglądu historycznych gmachów uniwersyteckich. Zmiana ta była równocześnie zgodna z obowiązującą wówczas doktryną realizmu socjalistycznego.
Największa sala gmachu otrzymała imię Adama Mickiewicza, cały budynek zaczęto nazywać Auditorium Maximum.
Źródła
1. Audytorium Maximum - opis
2. Historia Wydziału Pedagogicznego
3. Manteuffel, T. Uniwersytet Warszawski w latach wojny i okupacji, Warszawa 1948, s. 10.
4. Spis wykładów na rok akademicki 1937-1938, Warszawa 1937
Oprac. dr Krzysztof Mordyński, Muzeum UW
|
